Skrzydła

Niewiele osób na co dzień zdaje sobie sprawę, jak zmiennym gatunkiem jest pszczoła miodna (Apis mellifera) – posiada 30 rozpoznawalnych podgatunków. Wewnątrz podgatunków często pojawiają się ekotypy i linie hodowlane. Nietrudno zauważyć, że pszczoły cechuje ogromna bioróżnorodność, ale jak to się ma do naszych pasiek?
Każdy, a przynajmniej zdecydowana większość początkujących pszczelarzy, zagląda do niewyczerpanego źródła informacji jakim jest Internet. Wszelkie fora internetowe i grupy na Facebook’u pełne są zdjęć pszczół z podpisem: „Co to za rasa?” i nie trzeba długo czekać na charakterystyczne „Ding!” informujące, że ktoś skomentował zdjęcie. W zależności od koloru pszczoły mamy najczęściej „krainki” bądź „włoszki”. Jednak rzeczywistość nie jest tak prosta. Podgatunki i linie hodowlane w praktyce są rozpoznawalne przez użyłkowanie skrzydeł, a nawet przez kształt konkretnych komórek skrzydła. Cuda współczesnej technologii pozwalają też zajrzeć w genom pszczół. Obydwie metody mają swoje wady i zalety. Morfometria skrzydeł (czyli ich kształt, sposób użyłkowania etc.) może być zmienna osobniczo, ma na nią wpływ środowisko i historia życiowa pojedynczej pszczoły. Z kolei narzędzia molekularne są drogie i wymagają specjalistycznego sprzętu. Jak wszystkie metody również te charakteryzuje pewna wartość błędu. I tak, o ile podgatunki są od siebie rozróżnialne np. pszczoła zachodnio/środkowo europejska (Apis mellifera mellifera) od pszczoły kraińskiej (Apis mellifera carnica), o tyle rozróżnienie hybryd (potocznie kundelków) jest dosyć arbitralne i może być obarczone błędem.
Podsumowując: na każdego niskiego, długiego psa możemy mówić jamnik, ale żaden myśliwy nie weźmie na polowanie psa bez sprawdzonego rodowodu. Podobnie jest z pszczołami, jeśli chcemy mieć pszczoły o sprawdzonych cechach to matki powinniśmy nabywać od hodowców z prawdziwego zdarzenia i kupować rasy z prowadzonymi księgami hodowlanymi.